Pisma Platona, Arystotelesa i Horacego w znacznym stopniu ukształtowały świadomość artystyczną oraz estetyczną doktrynę klasycyzmu francuskiego. Jej fundamentem była koncepcja mimesis, rozumiana jako imitacja natury i imitacja starożytnych. Powieść należała do najbardziej dynamicznie rozwijających się gatunków literackich w siedemnastowiecznej Francji. Była również jednym z niewielu gatunków nieposiadających wytyczonych w anytyku reguł. Istnienie gatunku nieskodyfikowanego było anomalią, nasuwajacą pytania o relacje pomiędzy doktryną a gatunkiem niepodlegającym jej ograniczeniom, o stosunek do imitacji i swobody twórczej.

Próbom włączenia gatunku w obręb obowiązującej doktryny literackiej zawdzięczać należy rozwój siedemnastowiecznej myśli teoretycznej poświęconej powieści. W większości ówczesnych rozważań występują stałe punkty odniesienia, pozwalające krytykom na ocenę gatunku. Są to: stosunek do imitacji starożytnych jako zasady twórczości literackiej oraz do Arystotelesowskiej opozycji historia — mimesis oraz prawda — prawdopodobieństwo.

Wydanie książki dofinansowane przez Ministra Nauki i Szkolnictwa Wyższego.

• Zarys problematyki
• Siedemnastowieczny romans francuski — stan badań nad gatunkiem
• Wybór tematu
• Wybór tekstow i ich przekład
• Zagadnienia terminologiczne

CZĘŚĆ PIERWSZA. Poetyki starożytne

• Platon
• Arystoteles
• Horacy

CZĘŚĆ DRUGA. Romans starożytny a nowożytny

• Romans starogrecki
• Szesnastowieczne francuskie kontynuacje romansu starogreckiego

CZĘŚĆ TRZECIA. Teoria powieści we Francji w XVII wieku

• Honore d’Urfe — powieść pasterska
• Jean-Pierre Camus — powieść pobożna
• Francois Dorval-Langlois de Fancan — dyskusja nad powieścią
• Georges de Scudery — powieść heroiczno-dworska
• Francois Hedelin, ksiądz d’Aubignac — powieść alegoryczna
• Pierre-Daniel Huet — historia powieści
• Jean-Baptiste Trousset de Valincour — krytyka powieści analitycznej
• Jean-Antoine de Charnes — obrona powieści nowego typu
• Du Plaisir — powieść czytelnika